Ruhlara hizmet eden varlıkların alemlerde gösterdiği çabalara göre bir takım hakları ortaya çıkmaktadır. Bu hakların tam ve eksiksiz olarak yerine getirilmesi, yüksek prensiplerden doğan ilahi bir kanun ve kural olmaktadır. Varlıkların kazandıkları bu haklar, yüksek kader prensibinin tayin ettiği mekan değişiklikleridir.
Kainat üstünde bulunan ruhlar, tekamüllerini tamamlarken kendi içlerinde bir takım sonsuz davranış şekilleri meydana gelmektedir. Bu davranış şekilleri, hem ruhların kainat üstünde bulunmaları, hem de kendi içlerinde meydana gelmeleri sebebiyle, bu durumla ilgili bilgiler insan idraki dışında kalmaktadır. Bu konunun biraz ayrıntılarına girelim.
Asli prensip, ruhların tekamül ihtiyaçlarını kainat maddeleri üzerine yansıttığı zaman, ruhun bu tekamül ihtiyacıyla ilgili sonsuz davranış şekilleri de kainat maddeleri üzerine yansımaktadır. Dolayısıyla ruhların bu sonsuz davranış şekilleri kainat maddelerinin sonsuz hal ve şekillere girmesine sebep olmaktadır.
Fakat, ruhların tekamül ihtiyaçlarını kainat maddeleri üzerine yansıtan asli prensip, sadece yansıtmakla kalmayıp bu ihtiyaçların kainat maddeleriyle karşılanabilmesi için aynı zamanda kainat maddelerinin de sonsuz hal ve durumlarını meydana getirmektedir.
Kainat maddelerinin sonsuz hal ve durumları mekanlardır ve asli prensibe ait kader prensibini ifade eder. Ruhların tekamül ihtiyaçlarını karşılayan isteğini ifade etmez. Kader prensibi, ruhların tekamüllerinin karşılanması isteğinden sonra gelir. Yani, önce ruhların tekamül ihtiyaçları olmalıdır. Bu ihtiyaçların kainata yansıtılması asli prensibin değişmez bir kuralıdır, yani yüksek bir prensibidir. Bu kuralın uygulanması için, yani bu yüksek prensibinin uygulanması için, yine kendisine ait olan iki büyük prensip daha devreye girmektedir. Bu prensiplerden birisi kader prensibi diğeri ise zaman prensibidir. Bu iki prensip, birinci kuralı yerine getirmek için vardır.
Ruhlar, tekamül ihtiyaçlarını tamamlamak için kainatta birer varlığa bağlanıp onları araç olarak kullanmaktadırlar. Varlıkların aslı madde olduğu için, ruhların bağlandıkları varlıkları da asli prensibin prensibi altında bulunan kader prensibinin meydana getirdiği birer mekan olmaktadır.
Ruhlar, bu varlıklarını kullanarak bir alemde gösterdikleri çaba ve gayretleriyle bir ilerleme ve gelişme kaydetmektedirler. Bu gelişme varlıkların bir hak kazanmaları demektir, bir liyakat sahibi olmaları demektir. Bu kazanılan liyakat o varlığın daha üstün bir duruma geçmesini gerektirir, yani kazanılan hak bir mekan değişikliği olmaktadır. Fakat, kader prensibi maddeleri ve dolayısıyla mekanı ifade etmektedir, bir varlığın bir mekan içindeki çaba ve gayretleriyle kazandığı liyakatini görmez.
Onun için, kader prensibi bir varlığın gösterdiği çaba ve gayretlerini görüp hak ettiği mekanını meydana getirebilmesi için o alemlerdeki zamanları kullanmaktadır. Alemlerdeki zamanlar ise kainatın zamanı olan asli zamana bağlıdır. Asli zaman ise asli prensibe ait olan zaman prensibinin kainattaki durumudur.
Bu durumda, ruhların tekamül ihtiyaçlarını karşılayan asli prensibin kudreti, yani prensipleri, yine asli prensibe ait olan kader ve zaman prensiplerini kullanarak varlıkların gösterdiği çabalara göre ortaya çıkan haklarını, yani yeni mekan durumlarını meydana getirmektedir.
Bu bilgiye göre, ruhların sonsuz tekamül ihtiyaçları olmazsa asli prensibin bu ihtiyaçları karşılayan prensibi de olmaz. Dolayısıyla bu ihtiyaçları karşılayan kader ve zaman prensipleri de doğmaz. Kader ve zaman prensipleri olmayınca ne mekan, ne zaman, ne alemler, ne kainatlar, hiçbir şey meydana gelmez.
Her şeyin meydana gelmesine sebep ruhların tekamül ihtiyaçları olmaktadır. Ruhların bu tekamül ihtiyaçlarını da asli prensip kendi kudretiyle, yani prensipleriyle karşılamaktadır. Karşılama şekli ise, kainat içerisine yansıyan bu kudretiyle, yani prensiplerini taşıyan tesirleriyle ruhlar davranışlarının karşılığı olan haklarını bulmakta ve tekamüllerini tamamlayabilmektedirler.