Tekamülün pasif adaptasyon safhası, ruhların madde hareketlerine ilk kez alıştırılmaya başlandığı ilk safha olmaktadır. Ruhlar, bu kainatta varlıklarını bir araç olarak kullanmakta ve tekamüllerini tamamlamaktadırlar fakat, bu ilk safhada ruhların sahip oldukları her hangi bir varlıkları bulunmamaktadır. İnsan idraki dışında kalan ve görünmeyen bu ilk safha hakkında verilen bilgileri değişik bir tarzda kısaca ve basitçe ifade etmeye çalışalım.
Eğer ruhlar, ihtiyaçlarını taşıyan tesirleriyle bu kainata ait amorf madde parçalarına bağlanabilirlerse, bu kainatı yöneten ünite de bu ihtiyaçları karşılayan tesirleriyle aynı madde parçalarına bağlanmaktadır. Fakat her ruh amorf madde parçalarına aynı anda bağlanamamaktadır. Ruhların bağlandıkları veya bağlanmaya çalıştıkları bu madde parçalarının milimetrenin milyonda biri kadar küçük olduğunu ve görünmediklerini göz önünde tutmak gerekir.
Bu ilk safhada bazı ruhlar, bu kadar küçük amorf madde parçalarına bağlanmak için gayret gösterirken, bazıları da çoktan bağlanmış ve yola çıkmış olmaktadırlar. Yani ilk bağlanan ruhların maddelerine üniteden gönderilen tesirler, o madde parçalarını bir dereceye kadar geliştirmiş ve onları geliştirmeye devam ederken, daha başka ruhlar daha başka amorf madde parçalarına yeni yeni bağlanmaktadırlar.
Bu yeni bağlanan ruhların maddelerine de üniteden tesirler gönderilmekte ve öncekilerden ayrı olarak bu madde parçaları da geliştirilmeye başlanmaktadır. Dolayısıyla bu safhanın başından sonuna kadar ruhlar çok çeşitli derecelerde geliştirilmiş amorf madde parçalarına bağlı bulunmaktadır.
Ruhlar, amorf madde parçalarına bir kez bağlandıktan sonra bu safhanın sonuna kadar öylece bağlı kalmaktadırlar. Fakat bu parçalara ünite de tesirleriyle bağlanmış bulunmaktadır. Ünite tesirleri, ihtiyaç karşılayan tesirlerdir. Ruhların pasif durumlarına karşılık aktif bir durumda bulunmaktadır.
Üniteden gönderilen tesirler, her ruhun birbirinden ayrı olarak bağlanmış oldukları amorf madde parçalarını ayrı ayrı geliştirmektedir. Bu parçalardan birisi öbürünün içine girmemektedir veya birbirlerine karışmamaktadır. Fakat, ünite tesirleri bu parçalarda manyetik alanlar meydana getirmiştir. Ancak, bu parçaların manyetik alanlarını kullanan varlıklar çeşitli parçaları bir araya toplayarak çeşitli maddeleri meydana getirmektedirler.
Bu parçaların manyetik alanlarını kainat içerisinde bulunan çeşitli seviyelerdeki varlıklar kullanmaktadır. Bu varlıklar, parçaların bünyesinde meydana getirilen hareketlere karışamamaktadırlar. Bu demektir ki, bu ilk safhanın başından sonuna kadar amorf madde parçalarının çeşitli derecelerde geliştirilmesi, sadece kainatı yöneten ünitenin direkt tesirleri altında bulunmaktadır.
Kısaca, bu ilk safhadaki amorf madde parçaları ünite tarafından yavaş yavaş geliştirilirken, bu parçalara ihtiyaç tesirleriyle direkt olarak bağlı ruhların bir kabiliyetini ortaya çıkartıp onları bir sonraki safhaya hazırlamaktadır. Aynı zamanda, bu parçalar geliştirilirken etrafına partiküller yaymakta ve bu partikül toplulukları da diğer alemleri meydana getirmektedir.
Ve, yine aynı zamanda, geliştirilmekte olan bu madde parçalarının manyetik alanlarını çeşitli seviyelerdeki varlıklar kullanarak çeşitli maddeleri de meydana getirmektedirler. Bu çeşitli maddeler bu gün içinde bulunduğumuz maddi alemi meydana getirmiştir.
Bir sonraki safhada ise ruhlar, ancak ilk safhada ortaya çıkartılan kabiliyetleriyle yani içgüdüleriyle birer varlığa sahip olabilmektedirler. Ve, ortaya çıkartılan bu içgüdüleri de sahip oldukları varlıklara yansımakta ve ilk safhadaki pasif bağlılık durumlarından kurtulabilmektedirler.
Yani, kainata ilk gelen ruhları pasif durumlarından kurtaran ve aktif bir tekamül safhasına hazırlayıp vazifeli varlıkların kollarına atan doğrudan doğruya kainatı yöneten ünite olmaktadır. Konu buraya kadar gelmişken aynı tarz ifadelerle ilk meydana getirilen varlıkların aralarındaki gelişmişlik durumlarından da kısaca bahsederek devam edelim.