Son bilgi, dünya hayatının var oluş sebeplerini açıklayarak insanlarda yeni ufuklar açmış ve yüksek sezgiler kazandırmıştır. Bu bilgiye göre dünyada yaşanan tüm hayatlar, varlıkların ve ruhların ihtiyaçları için yapmaları şart olan tatbikatlar olmaktadır. Kısaca, her şeyin dolaylı yollardan ruhların tekamülüne hizmet eden malzemeler olduğu açıklanmış ve bu bilgi de artık birçokları tarafından bilinmektedir. Aynı zamanda bu son bilgi, hayatların var olma sebeplerini açıklarken, insanların bakarak değerlendirdikleri canlı cansız kavramlarını da ortadan kaldırıp bir bütün halinde akıp giden hareketlere bağlamıştır. Elbette bu bilgilerin sezgileri kendini ve çevresini inceleyip öğrenmeye çalışan bir insan için rehber sezgiler olacaktır.
Şimdi, milyonlarca asırdır bu alemde kendini geliştirmeye ve bir ruha hizmet etmeye çalışan bir öz varlığın yüksek bir aleme geçecek olmasının heyecanı, onun bedenli hali olan insana olduğu gibi yansımaz. Fakat insan, bu alemde görevini tamamlamak üzere olan öz varlığının bu durumunu sezer. Bu sezgi, bedeni terk etmek üzere olan bir öz varlığın yaptığı bir spatyom hazırlığından doğan sezgiye benzemez.
Bu sezgiyi kazanmış bir insan, ne bedenin terk edilmesini ne de spatyom hayatındaki muhtemel hesaplaşmayı asla dert etmez. Dünya hayatının amacı hakkındaki bilgileri dünyadayken öğrenip idrakini genişletmiş bir insan, spatyomda yapılması şart olan öz bilgiye dönüştürme işlemlerinin hızla yapılarak sorunsuz bitirileceğini bilir. Yani dünyada yaşarken, yaşadığı olayların neden var olduğunu, kime hizmet ettiğini öğrenip idrak etmiş, ve bu olayları vicdan mekanizmasıyla olumlu sonuçlara bağlamış bir insan, bu sonuçlarla spatyomda tekrar karşılaştığı zaman bu olaylara takılıp kalmaz.
Bir insan kendi içinde ne var ne yok bilir, her hangi bir olay karşısında aldığı tavırdan vicdanı rahat mı değil mi bilir. Bu arada vicdanını bastırıp bastırmadığını da bilir. Kimsenin bir şey söylemesi gerekmez. Bunlar dünyadayken vicdan kanalıyla olumlu bir sonuca bağlanmışsa, spatyom ortamına da olumlu olarak taşınır ve dönüşme esnasında her hangi bir azap, ızdırap duyulmasına da gerek kalmaz. Fakat, hem bu bilgilere sahip olup hem de vicdan göz ardı edilir ve sonuçları o haliyle spatyoma taşınırsa o zaman yaşanacak durumlar değişir.
Şimdi, bütün bunları bilen ve sezen bir insan için sorun olan tek şey, öz varlığının bu dünya hayatında ihtiyaç duyduğu hayat tecrübelerini elde edip etmediğidir. Bu hayat tecrübelerinin varlığın bu alemi terk edecek kadar öz bilgilerini tamamlayıp tamamlayamayacağı bu insan için bir sorun olur. Varlığı mezun edecek olan bu tecrübeler, bir insan özgür iradesiyle vicdan mekanizmasını kullandığı zaman elde edilmektedir. Aksi halde uzamakta veya yeni bir bedenli hayata devredilmektedir.
Şu anda devre sonundayız. Dünya, kendi devresinin sonuna hızla yaklaşırken, varlık eksik bir bilgiyle bu devreyi kapatırsa, bu eksik bilgiyi yeni devrede tamamlamak zorundadır. Bu da, binlerce yıl daha bu alemde kalmak demektir, çünkü eksik bir bilginin tamamlanabilmesi için, yıllar süren hayatların tekrar yaşanması gerekir. Varlığın eksik bilgisi, vazife planlarına geçemeyecek kadar yetersiz olan öz bilgileridir. Dikkat edin, bu öz bilgiler bir insan dünyadaki idrak ve irade hürriyetiyle vicdanını olumlu yönde kullandığı zaman elde edilmektedir. Uyanık bir insan, bu vicdan mekanizmasını bilinçli olarak kullanmanın ne kadar hayati bir değere sahip olduğunu hemen kavrar. Varlık, ancak kendisinde eksik olan bu bilgileri tamamlandıktan sonra vazife planına hazırlanmak için sevgi planına geçer.
Şimdi, milyonlarca asırdır bu alemde kendini geliştirerek, bir ruha hizmet eden bir varlığın, özlem duyarak daha yüksek bir aleme geçecek olmasının bilgisi, onun bedenli varlığına bir sezgi olarak yansır. Bu sezgi, insanın dünya hayatı hakkındaki bilgi ve idrak derecesine göre çok çeşitli duygular da uyandırır. Bilgi ve idrakin azlığı oranında veya ilk defa kazanılan sezgilerin henüz yabancılığı oranında geçici olarak boşluk duyguları da meydana gelecektir. Yani her şeyi terk etmek mecburiyetinde kalmanın ve karşılaşılacak olan yeni durum hakkındaki belirsizlik, her insanda çok farklı duygular uyandırır. Dünyada hiç dostu olmayan bir insan, gelecek yeni hayatlarda acaba benimle dost olabilecek birileri olacak mı diye sormaktadır. Emin olsunlar, isteseler bile ayrılığı bulamayacaklar.
Alışılmış bir hayattan, başka bir hayata geçişin bilgisi ve idraki yerleşene kadar doğal olarak bir zamana ihtiyaç duyulacaktır. Başka bir hayat derken, tekrar bu dünyada devam edecek olan muhtemel bir hayatı değil, daha yüksek bir alemde devam edecek olan farklı bir hayatı kastediyoruz. Çünkü, yüksek bir alemde başlayıp, sonsuza dek sürüp gidecek olan bir hayatta, artık bu dünya hayat şekillerinin hiç birisi bulunmayacaktır.
Yani varlık, özlem duyduğu vazife planı hayatına katıldığı zaman, şu anda insanların alışmış olduğu hayat şekillerinin tamamı silinmiş ve maziye karışmış olacaktır. Bunu düşünürken, insanların bitki ve hayvanlar aleminde geçen hayatlarının zaten silinip, maziye karışmış olduğunu, ve o hayatların insanları bu günlere kadar getirdiği bilgisini hatırlamak gerekir. Şimdi burada, insanların ciddi olarak ne ile mücadele ettiğini tekrar düşünmek gerekir.
Fakat, bu alemde yaşanmış ve maziye karışmış olan her şey, öz varlıkta öz bilgilere dönüşmüş bir ışıltı olarak kalmaktadır. Varlık, bu ışıltılarını kullanarak hizmet etmeye başladığı zaman, gerçek vazifesini yapmaya başlar ve bu ışıltılar da artar. Ve, bağlı olduğu ruhun da tekamülü paralel olarak artar.
İnsan varlıklarını bekleyen böyle yüksek ve sonsuz alemlere, dünyada kullanılan en küçük bir unsurun dahi taşınamayacağını kavrayan uyanık bir insan, fedakarlığın ve feragatin, yani terk etmenin veya bağışlamanın ne kadar büyük bir hayati değere sahip olduğunu hemen kavrar.