Ufuk gözlemek, dünya insanı için hayatın gerçek amacı olan hedefi görüp kaybetmemek manasındadır. Eğer amaç olan hedefi bir insan aklında tutar da vicdanını rehber edinirse bu onu dünya hayatında farkında ve uyanık yapar. Yoksa, amaçsız ve hedefsiz bir dünya hayatının insanları nasıl ümitsizliğe sürükleyip büyük boşluklara düşürdüğünü biliyorsunuz. Yalnız, hayatın amacıyla veya hedefiyle, insanın dünyadaki arzularını bir görmemesi gerekir, çünkü biri öbürünün tamamlayıcısı konumundadır, bunu biraz açalım.

Mesela bir insan dünyada arzu ettiği bir hedefe ulaşmak için hayal ettiği bir işi başlatır, fakat hayal ettiği işler öyle bir sonuç verir ki beklediğinden farklı gelişebilir. İnsan da bu yeni gelişmenin doğrultusunda işini değiştirir, daha doğrusu ihtiyaçları onu yeni bir iş yapmaya doğru sürükler veya zorlar. Hayal ettiklerinin dışında iş yapan insan sayısı az değildir. 

Burada sebep sonuç mekanizmalarının işleyiş şekli ve hedef düşünülmelidir. Çünkü bir sebep bir çok olayları meydana getirebildiği gibi sebebin kendisi de başka olayların bir sonucudur. Bu sebep sonuç yasası bilgisi sürekli tekrarlandığı için artık insanlar bu bilgiye alışmış fakat içeriğindeki derin mana aslında idrak edilmemiştir. Eğer bir mekanizmanın nasıl çalıştığı idrak edilebilirse arzu edilen sonuçlar elde edilebilir.

Fakat böyle olmasına rağmen, yani idrak dünya idraki olduğu ve mekanizmanın kontrolü de insan iradesi dışında bulunduğu için yine de farklı sonuçlar çıkabilmektedir. Dünyada hayal ettiği bir işi başlatıp farklı sonuçlarıyla karşılaşan bir insanın o hayali, onun gerçek hayatının amacına veya hedefine hizmet eder. Yani onun için yanlış görünen işler o insana yeni farkındalıklar, yeni iş sahaları ve yeni tecrübeler kazandırmaktadır. Buradan ise arzuların araç edildiği sonucu ortaya çıkar. Onun için, hayatın gerçek amacıyla veya hedefiyle insanın dünyadaki arzularını bir görmemesi gerekir.

Şimdi, gerçek hayatın hedefi olan ufku gözlemek dünyada yaşarken her an aklının bir köşesinde bulundurmak demektir ki bu da insanı farkında ve uyanık tutar. Bu, aynı zaman da bir elin yukarıda diğer elin aşağıda olması demektir. Veya, bir ayağın bu dünyada diğer ayağın öbür dünyada bulunması demektir. İnsan yürürken her iki aleme de basan adımlarını dengeli atması gerekir.

Her iki aleme göre dengeli adımlar atan uyanık bir insanın dünya hayatındaki işleri tertipli ve düzenli görünür. Dakiktir, karışık bir zihinle dikkatsiz işler yapmaz. Herkesin işine saygı gösterip kendi işine de özen gösterir. Hedefin bilgisini, yani gerçek vazifenin sezgisini bir insan içinde taşıyor ise, onun dünya hayatındaki tüm işlerinde sevginin eşlik ettiği görülecektir. Vicdanını rehber edinen bir insan ufuktaki hedefini gören ve ne olduğunu bilen bir insandır.