İnsan bedeninin dünyada temas ettiği dünya maddelerinin haricinde kullanmakta olduğu yarı süptil maddeler vardır. Bunlar, insanların iyilik ve kötülük duyguları, düşünceleri, arzuları, alışkanlıkları, korkuları, cesaretleri, yetenekleri, nefreti, sevgisi, sempatisi, fedakarlık veya bencillik duyguları gibi hepsi değişik titreşimlerde olan madde halleridir. Bu arada her şeyin bir plan ve programa bağlı olduğunu da öğrenmiştiniz.
Maddelerin gerçek değerlerini anlamak, onların asıllarını anlamakla mümkün olur. İnsan anlayışları da sürekli değişerek geliştiği için bu değişen anlayışlara paralel olarak maddelere verilen değerler de değişir. Bu da insan anlayışının değer verdiği o şeylerin değer seviyelerinde olduğunu gösterir. Biliyorsunuz maddelerin aslı insan anlayışına göre ortada olmayan ve görünmeyen bir şeydir. İlk basit atomların nasıl meydana geldiğini hatırlarsanız, bunların bir araya getirilişlerinden ortaya çıkan şeylere madde dendiğini hatırlarsınız.
‘Madde ile sen, her şeyle hiç olan ve her şeyin ahengine uyabilen sen, o ahenkten olacağın anı özle.’ Bu basit görünen cümlenin manası, kainat ahenginin sezgisini vermektedir. Bu konuda birkaç şey söylememe izin verin.
Her şeyiyle bir bütünlük arzettiği için kainatın kendisi olduğu gibi bir ahenktir, dolayısıyla kainat içinde bulunan hiçbir şey bu uyum ve ahengin dışında kalamaz. Bu ahenge nokta bile olmayan dünya gezegeni de dahildir.
Irkların ortaya çıkışı, dünyanın ilk zamanlarına doğru daha insanların köy kasaba kurmaya akıl erdiremedikleri zamanlara kadar uzanır. O zamanın insanlarının yemek, içmek, barınmak, çoğalmak, gibi zorunlu ihtiyaçların dışında fazla bir şeye ihtiyaçları yoktu. Herkes kendisi için veya ailesi için yaşıyordu, onun için bir toplum hayatı da yoktu. O zamanlarda yaşayan insan- ların vicdan dengeleri de çok aşağılardaydı. Nefsaniyet sahası içindeydi ve idraksizceydi. İdrakler daha çok otomatik sezgi seviyesindeydi.
Ruhların bu kainata ait tekamül ihtiyaçlarının yerine getirilmesi gerektiğini idrak eden ve sorumluluk duyan varlıkların, bir seviyeden sonra bu sorumlulukla idraken birleşerek, ruhların bu tekamül ihtiyaçlarını kendilerine sunulan bir plan ve program dahilinde kusursuz olarak yerine getiren, ve üniteye kadar birleşerek genişleyen vazifeli varlıkların bütünüdür. Bu varlıklar insanın özvarlığıdır.
Sevgi planı, insanın özvarlığını daha yüksek planlara hazırlayan ara bir plandır, ve bir alemdir. Özvarlık insanlık alemini bitirince daha yüksek bir plana, yani vazife planına hemen geçemez. Vazife planına geçebilmesi için bir ucu insanlık alemine, diğer ucu vazife planına temas eden ve iki alemi birbirine bağlayan bir ortamdan geçmesi gerekir. Ve, vazife planına geçmeden önce tüm hazırlıklarını da burada yaparak bitirmesi gerekir. Bir hazırlık içinde olan varlıkların işine kimse karışmaz. Bu hazırlıklar yapılırken varlıklar yine farklı realiteler içinde bulunur.